आयने हाक मारली, लगीच उटले
आज.
शाण्यासारखं पटापट आवरलं.
दोन वेण्या घालून दिल्या आयने.
साळंत जाऊन पयल्या रांगेत बसली.
परारथनेला डोळे बंद. समदी
बोल्ले.
गुर्जीनी सांगितलेले पाडे बराबर
लिवले.
पाटीवर बेश मोर काडला.
गुर्जी हसले.
अंक्या, भान्या, निम्मी ..
समदी होती. रोजच्यावानी.
गुर्जी म्हन्ले, “आज आन्जी
एकदम शहाणी मुलगी झालीय. आज तिला कविता म्हणायला सांगू.”
म्या पुडं आले, कविता बराबर
बोल्ली.
जाग्यावर जाऊन बसली.
मंग रडू यायलं.
गुर्जींना काई समजना.
मंग खाल मानेनं म्या हळू
माज्या रिबनीचं फूल ओडलं.
“ओ गुर्जी, आन्जीची नवी रिबन
बगा, कसली लाल हाय...” राज्या म्हन्ला.
समदे आले भवती.
कवाधरनं ती दावत व्हते!
दिसली आता समद्यांना!
* शतशब्दकथा
:)
ReplyDelete:-)
Delete