रोजचाच त्याने
धावा हा घेतला
गूढ डोहाच्या तळात
उभा अंगार पेटला.
युद्धे घमासानी
हळू प्राण हा बेतला
श्वासामागे श्वास
कसा, न कळे रेटला.
निसटून गेले, त्याचे
भय ना मातीला
उणे काही नाही
भेद जागत्या वातीला.
प्रपंच देहाचा
उन्मळे रातीला
पावसाची लय
अशी अखंड साथीला.
अदूर सुदूर
घन कधीचा मातला
झोपाळला आहे
परी कृष्ण तो आतला.
पुणे ८ सप्टेंबर २००५ १९.००
No comments:
Post a Comment