२१. काही कविता: ९ अप्राप्य

अप्राप्य आहे
तो तीर
म्हणून कदाचित
त्याची अशी
अनावर ओढ....

बेगुमान
हरपून टाकणारे
एकलेच
चिरंतन भटकणारे
मनाचे घोर वेड.....

प्राप्य जे
त्याचे इथे तिथे
पोसून झाले आहे
विणून घेतले आहेत
सारे पीळ, पेड...

देहाच्या या
पुरातन चक्राखातर
निमूट बराच
वेढून घेतला आहे
जगरहाटीचा जोड....

प्रवास
जीर्णशीर्ण होत जाताना
उरला नाही
काही मोह
यत्किंचितही तेढ....

अप्राप्य तू
असेच रहावे
एवढेच मागणे
बाकी सारे
बिनधास्त माझ्यावर सोड...


पुणे १३ सप्टेंबर २००५ ०२.००