६६. काही कविता: १६

ऋतु बदलतो
आणि त्याच्याबरोबर
अविरतपणे
मीही बदलते.

रंगीबेरंगी, उत्कट,
धुम्म, गंभीर,
रखरखीत, प्रश्नांकित,
अवखळ, मोकळेढाकळे
वगैरे मीही होऊन जाते.

रस्ता वळतो
आणि त्याच्याबरोबर
मागचे मागे टाकून
मी चालत राहते.

जे सुटले
त्याची फिकीर नसते
तरी नव्या पावलांमध्ये
आसक्तीची खूण
पुन्हा
हमखास पाहते.

ऋतुंचे एक चक्र
पूर्ण होऊन
सारे काही पुनश्च
जणू स्थिर झाले आहे;
सारी जुनी वळणे
एकमेकांत गुंतून, त्याने
क्षितिज काहीसे
अकस्मात धूसर झाले आहे .

***************

हे असेच
निरंतर चालू शकते;
पण प्रश्न आहे -
काय चालू द्यावे?

आत्ता या क्षणी
नेमके त्यातले
साक्षेपी विवेकाने
ओंजळीत काय घ्यावे?

थेट सूत्र पकडून
रानोमाळ भटकताना
अखेर सोबत
भान कोणते न्यावे?

शेवटच्या श्वासाला
जग बदलताना
सहज गाभ्यातून
मनाला काय आठवावे?

पुणे २० मार्च २००५, २०.००