२२०. शरयत

आज सकाळी साळा.

कालच्याला अब्यास न्हौता, लई खेळ्ळो.

तीन पायाच्या शरयतीत नुस्ती पडापड.

तोंडात चम्चा अन चम्च्यात लिंबू ठिवून पळायचीबी येक शरयत.

सोपी नसतीय.

पन माजा पैला नंबर आला.

आज साळंत झेंडा उबारला. समदी झ्याक ‘जनगणमन’ बोल्ली.

कोणकी आजीबाई आलत्या, तेंनी कायबाय सांगितलं.

समजलं नाय काय मला, तरीबी म्या टाळया वाजिवल्या.

मंग बक्शीसं दिली. अंक्याला लब्बर, भान्याला पटटी.

गुर्जीन्नी मला बोलिवलं. म्या आज्जीबाईच्या जवळ ग्येली.

त्या म्हन्ल्या, “बाळ, तुला मोठेपणी काय व्हायचं आहे?”

“शरयतवाली” म्या बोल्ली.

त्या हसल्या.

म्हन्ल्या, “आमचीही शर्यतच चालू आहे कधीपासून. सगळया मुलामुलींना शिकता यावं ही शर्यत.” 

म्हन्जे समदे नाय शिकले, तर आज्जीबाई शरयत हरणार?

औघड हाये.

*
 शतशब्दकथा