६. दरवेशी

"पण आपण चालावे. दरवेशी नसलो तरी.

 सोबत घेऊन आपली सावली. 

शोधावा नवा रस्ता. 

पायांना जर फुटल्याच आहेत दिशा 

आणि जर आहेतच गावे प्रत्येक रस्त्यावर, 

तर सापडेलही एखादे आपल्यासाठी थांबलेले. 

नाही तर आहेच रस्ता रस्त्यांना मिळणारा 

आणि ते रस्ते दुसरया रस्त्यांना मिळत जाणारे" 

 प्रभा गणोरकर यांची ही कविता गेली २५ वर्षे माझी अखंड सोबत करत आहे. ती मला नेमकी कोठे आणि कधी भेटली ते अजिबात आठवत नाही. पण त्याने काय फरक पडतो? तेव्हापासून ती माझ्या जगण्याचा अविभाज्य हिस्सा आहे. 

भटकंतीचे, शोधाचे अनेक प्रकार असतात. हेतू-विरहित भटकंतीलाही काही वेळा अर्थ असतो. या कवितेमुळे भटकंतीबाबत एक सखोल जाण माझ्यात निर्माण व्हायला मदत झाली. शोधाची अपरिहार्यता, त्यातली वेदना, त्यात असलेली अनिश्चितता, त्यातील अर्थहीनता ... आणि तरीही एक अथांग आशावाद फार ताकदीने हे शब्द आपल्यापर्यंत पोचवतात. आपणच आपल्याला आधार द्यायचा असतो हेही अटळ सत्य या शब्दांनी मला दिले. 

रस्ते असतातच; ते आपण शोधायचे असतात; ते मिळतात; हे लक्षात येऊन माझा जगण्यावरचा विश्वास बळावतो. दुसरा रस्ता शोधण्याची ऊर्मी ही कविता माझ्यात जागी करते!