१९७. निवडणूक २०१४ अनुभव: ५ दिल्ली: मतदानानंतर

अनुभव ४ 

दिल्लीत दहा एप्रिलला मतदान झालं आणि नंतर मी तिथं पोचले. 
नेहमीप्रमाणे पहिला संवाद 'मेरू' च्या चालकाशी. 
मग वेळ मिळेल तेव्हा आणि तसतसा रिक्षाचालक, सायकल रिक्षाचालक, ऑफिसातले सहकारी, मेट्रोतले सहप्रवासी ... वगैरे.

संवादातली काही महत्त्वाची वाक्यं: 

"काँग्रेस  तो गायब हो जायेगी"
"बस, मोदीजी की हवा हैं"
"झाडू नही चलाया इस बार हमने"
"सब एक जैसे हैं"
"महंगाई कम हो, और क्या चाहिये?"

"थोडा तो सुकुन मिले यह सोचते हैं - लेकिन किसको मत दे?"
"भाग गये ना वो, हमे उल्लू बनाके" 
"हां! भाजपाभी क्या नये चिराग जलायेगी?" 
"ये तो खेल है एक, हम तो लूट जाते रहेंगे" 

"इस बार कमल खिलेगा, लेकिन ये "अटलजी"वाला कमल नही हैं यह ध्यान मे रखियेगा"
"राज करना तो एक कॉंग्रेसही  जाने, लेकिन जरा जादा हो गया घोटालोंका सिलसिला"

"एक सीट अजय माखनजी (कॉंग्रेस) तो पक्की हैं; बुरी पार्टीमे भला आदमी हैं वह एक"
"आप को ४० प्रतिशत मतदान तो हुआ हैं, लेकिन शायद दो ही सीटे मिलेगी"

"ये अरविंदसाब थोडा कम बोलते तो अच्छा होता, बोलते जाते हैं और फसते जाते हैं"
"वाराणसी इस बार कुरुक्षेत्र हैं; मान लो वहा मोदी हारेंगे तो थोडेही पीएम बन पायेंगे?" 
"दो तीन साल टिकेगा परिवर्तन, फिर आयेगी लौटके काँग्रेस"

दिल्लीतल्या हवेचा काही एक अंदाज आला या सगळ्यातून. 

लोकांना 'तिसरा पर्याय' हवा आहे आणि तो उपलब्ध नाही हे कळल्याने लोक निराश वाटले. 
कुणीही जिंको, आपला कुणी वाली नाही - ही भावना अधिकाधिक प्रबळ होत चालली आहे का  कष्टकरी वर्गात? 

स्वप्नं तशी साधीच आहेत लोकांची - सुखासमाधानाने दोन घास पोटात जावेत, लेकरं शिकावीत आणि आपल्यापेक्षा चांगल्या आर्थिक स्थितीत असावीत, भीती नसावी, आजारी पडलो तर उपचार घ्यायची ऐपत असावी,  हसता यावं कधी उगाच...

पण हे करणार कोण? 

मतदानातून परिवर्तन - हा मध्यमवर्गीय आशावाद भाबडा आहे की काय अशी शंका वाटत राहिली माझी मला; पुन्हा एकदा. 

जे लोकशाहीचे आधारस्तंभ आहेत त्यांच्या ख्यालीखुशालीचं, समाधानाचं, त्यांच्या आकांक्षांचं प्रतिबिंब उमटेल का यावेळच्या मतदानातून?