२०२. नाटेठोम

आमची सुट्टी झ्याक.

राती अंगणात झोपायचं, सकाळी गार पाण्याची आंगोळ.

दिवसभर आंबे, खेळ.

अब्यास न्हाई. मार न्हाई.

घरात लई पावणे. आत्याची, मामाची पोरं.

त्यांच्यासंग शुद्ध बोलते.

अन्यादादान कागदाचे रंगीत तुकडे आणलेत.

मोजले म्या. सव्वीस लाल, सव्वीस  काळे.

‘क्याट’ म्हनत्येत त्येला. 

खेळतात ती समदी.

त्यादिशी बगत बस्ली.

सोनीदीदी अन्यादादाला “किलवर दश्शी” मागितली.

अन्यादादा बोल्ला, “नाटेठोम”.

मंग अन्यादादाने मागितलं तर राजादादाने येक पत्ता दिला त्याला.

मंग आमचा दादा राजादादाला “नाटेठोम” म्हन्ला.

म्या इचारलं “नाटेठोम? म्हंजे?”

दादा म्हन्ला, “घरात नाही”.

तितक्यात बायेर कुनीतरी आलं.

“अण्णा आहेत का पोरी?” काका इचारले.

“नाटेठोम” म्या सांगितलं.

आईने हाक मारली.

कैतरी काम असणार.

म्या म्हन्ली ” नाटेठोम”!

*शतशब्दकथा