ही कविता वाचताना माझाही सारा शोध अलगद संपून जातो. जणू सगळं विश्व कवेत असल्याची निर्लिप्त अन तरीही अतीव समाधानाची भावना ओसंडून वाहण्याचा अनुभव या शब्दांच्या सोबतीने मी घेते!
काही शोधायाचे नाही:
सारे इथेच येणार
काही मागायाचे नाही:
माझा हातच देणार.
दिठी उलटली आत
प्राणा लागले पाझर
आता घागरीत भरे
सारा रूपाचा सागर
नाही बोलायचे काही:
मौन निळाईत गाते
दळी चांदण्याचे पीठ
हातावीण माझे जाते
"कंजूस " . मस्त.
ReplyDelete(दाद देण्यातही कंजूसी ? )
Thanks Harekrishnaji. Presently I am out of Maharashtra and so do not have access to use Marathi fonts. I will post that article later on this blog too.
ReplyDelete