५०. काही कविता: १४ नाळ

वेताळाची
हाक येथे
झटकून उगाच
सोंग आण:

आणलेस? ठीक.

निसटून गेले
मर्म जरी
प्रपाताच्या माथी
चार बुक्के हाण;

हाणलेस? भले.

संदर्भांच्या
नागमोडी दगडांआड
विसरून ये एकदा तरी
रसरसले पंचप्राण;

विसरलेस? आता पुढे.

उरलेसुरले लक्तरांचे
शब्द घेऊन
खोल गुहेत बुडवून टाक
लवलव जाण.

जमले इतके? ग्रेट.

आता काय?
काही नाही.
कशाचीच
घाई नाही.

रुतून येथे
जाऊ नको;
हाती कोणाच्या
येऊ नको;
मागे वळून
पाहू नको;
गुंतून कोठे
राहू नको.

डोळे उघडून
पेलून ने हे
अपरंपार मायाजाळ
तोडता तोडता
जुळवून  तीच नाळ.


वांसदा, गुजरात ९ सप्टेंबर २००४ २३.००