ग्रॅन्ड पॅलेस, बँकॉक, जून २०१६

Friday, February 26, 2010

२२. घडयाळवाला

काही अनुभव वरवर पाहता अगदी छोटेसे दिसतात. पण ते आपल्याला बरेच काही देऊन जातात. त्याचेच हे एक उदाहरण.

माझे घडयाळ थोडे गंमतीदारपणे वागत होते! म्हणजे ते चालत होते, पण बरोबर विरूद्ध दिशेने! पाच वाजून गेल्यावर चार वाजायचे आणि नंतर साडेतीन! मी नवे घडयाळ विकत घ्यायला गेले. तिथला विक्रेता सुनील मला घडयाळे दाखवत होता. मी माझे जुने घडयाळ त्याला दाखवून तसेच नवे घडयाळ द्यायला सांगितले.

सुनील म्हणाला, "हेच घडयाळ मी तुम्हाला दुरुस्त करून देतो. कशाला उगीच जास्त पैसे खर्च करता?"

"तुम्ही नवे घडयाळ विकून फायदा कमावण्याऐवजी जुनेच घडयाळ दुरुस्त का करून देत आहात?", मी आश्चर्याने विचारले. सुनील हसून म्हणाला, " घडयाळ विकणे हे माझे काम आहे. पण घडयाळाच्या खपाचा नुसता आकडा महत्त्वाचा नाही. मी विकलेले घडयाळ चांगले चालणेही तितकेच महत्त्वाचे आहे."

सुनीलने माझे जुने घडयाळ व्यवस्थित करून दिले. जवळजवळ सहा महिने ते छान चालले. एके दिवशी टेबलावरून खाली पडल्यावर मात्र ते बंद पडले.

परत मी त्याच दुकानात गेले. सगळी कहाणी सांगून मी सुनीलला नवे घडयाळ दाखवायला सांगितले. सुनील म्हणाला, "मी दुरुस्त केलेले घडयाळ असे बंद पडायला नको होते. मी जरा एकदा बघतो." हे घडयाळ आता पुन्हा चालेल असे मला वाटत नव्हते. त्यामुळे मी दुरूस्तीस फार काही उत्सुक नव्हते. ते ऒळखून सुनील म्हणाला, " आम्ही घडयाळाच्या दुरुस्तीवर एक वर्षाची हमी देतो. त्यामुळे यावेळी तुम्हाला त्याच्या दुरुस्तीचे वेगळे पैसे द्यावे लागणार नाहीत. तुम्ही माझ्यावर विश्वास ठेवा, उगीच नवे घडयाळ खरेदी करण्याची घाई करू नका. "

सुनीलने माझे घडयाळ नीट करून दिले. ते वर्षभर व्यवस्थित चालले. त्यानंतर घरात चोरी झाली तेव्हा इतर अनेक वस्तू गेल्या त्यात हे घडयाळही गेले. ज्या चार मैत्रिणींनी वीस वर्षांपूर्वी मला हे घडयाळ दिले होते, त्यातली एक तर हे जगही सोडून गेली.

माझे काम योग्य असले पाहिजे असे मानणारा ........... घडयाळ विक्रीचे टार्गेट पूर्ण करताना गुणवत्तेशी तडजोड न करणारा ....... काही बिघडलेच तर त्याची पूर्ण जबाबदारी घेऊन ते काम तडीस नेणारा हा विक्रेता....

आपल्या अवतीभवती अशी अनेक माणसे आहेत.. ती भेटली की उत्साह वाढतो, आशा वाटते. आपल्यावरच्या जबाबदारीचे भानही येते.
*

Saturday, February 6, 2010

२१. काही कविता: ९ अप्राप्य

अप्राप्य आहे
तो तीर
म्हणून कदाचित
त्याची अशी
अनावर ओढ....

बेगुमान
हरपून टाकणारे
एकलेच
चिरंतन भटकणारे
मनाचे घोर वेड.....

प्राप्य जे
त्याचे इथे तिथे
पोसून झाले आहे
विणून घेतले आहेत
सारे पीळ, पेड...

देहाच्या या
पुरातन चक्राखातर
निमूट बराच
वेढून घेतला आहे
जगरहाटीचा जोड....

प्रवास
जीर्णशीर्ण होत जाताना
उरला नाही
काही मोह
यत्किंचितही तेढ....

अप्राप्य तू
असेच रहावे
एवढेच मागणे
बाकी सारे
बिनधास्त माझ्यावर सोड...


पुणे १३ सप्टेंबर २००५ ०२.००