(नोंद: मूळ पोस्ट फेसबुकवर प्रकााशित केली होती. तिचा जीव तेवढाच आहे खरं तर. नोंद रहावी म्हणून इथंही प्रकाशित करते आहे.)
१९८४मध्ये पहिल्यांदा मुंबईत राहायला गेले तेव्हा अनेकांनी (त्यात मुंबईत जन्मलेले-वाढलेले-बरीच वर्ष राहिलेले लोकही होते) सांगितलं की, 'मुंबई शहरात सगळे लोक आपापल्या गडबडीत असतात, इतरांकडं पाहायला त्यांना वेळ नसतो.' थोडक्यात काय तर माणुसकी, संवाद वगैरेची अपेक्षा करू नकोस.
पहिल्या दिवशी लोकलच्या गर्दीत अनेकींनी 'कुठं उतरणार' असं मला विचारलं, डब्यातल्या इतर अनेक स्त्रियांनाही विचारलं. तेव्हा मी मुंबईतल्या माणुसकीच्या दर्शनाने भारावून गेले होते. काही दिवसांनी कळलं की 'बसण्याची जागा पक्की होतेय का आणि कोणत्या स्थानकात' हे तपासून पाहण्यासाठी हा प्रश्न असतो. अगदी व्यावहारिक, त्यात भावना वगैरे काही नसते.
(मुंबईतल्या माणुसकीचे, संवादाचेही पुष्कळ सारे अनुभव यथावकाश मिळाले, तो विषय वेगळा आहे.)
मोडलेल्या हातासाठी फिजिओथेरपीचे उपचार करून घेण्यासाठी गेले दीड महिना एका प्रसिद्ध हॉस्पिटलमध्ये जातेय. तिथं रांगेत उभं राहून, आपला रजिस्टर्ड नंबर सांगून, कोणत्या डॉक्टरांकडं जायचंय ते सांगितलं की पास मिळतो. तो दाखवल्यावरच आत प्रवेश मिळतो.
तर पास देणाऱ्या ताईंनी 'एकट्याच आहात का?' असं विचारलं तेव्हा इथल्या लोकांमध्ये माणुसकी आहे, रूग्णांची फार काळजी घेतात हे लोक - असं वाटून मी खूष झाले होते.
इथंही दोन दिवसांनी कळलं की 'एकट्याच आहात का?' या प्रश्नाचा अर्थ 'तुम्हाला एक पास हवा आहे की दोन हवे आहेत' असा एवढाच असतो.
वर्ष कितीही उलटली तरी माझा बावळटपणा काही कमी होत नाहीये हेच खरं ....
किंवा निरागसता कायम ठेवण्यात मी यशस्वी झालेय असंही म्हणता येईल 
